Dag 7: op bezoek bij Pieter en Margriet

Ja, alweer de laatste hele vakantiedag. Maar we maken er morgen ook nog een dagje van hoor! In ieder geval op de fiets naar Nunspeet, om een paar lekkere broden te halen, die thuis in de vriezer kunnen.

Gisteren kregen we bericht van Nienke, er was een bruine suiker crisis in huize Koerts! Want Sara mist opa en oma, maar ze mist nog veel meer haar boterham met bruine suiker. Gelukkig heeft oma altijd op voorraad, dus kon er een zak bruine suiker mee naar de Koertsen, en is Sara weer gelukkig.

Mart was vanmorgen al op tijd op, en had een mooie route uitgezet naar Vaassen. Dus toen ik wakker werd, kon ik die zo op een papiertje schrijven. Mart had de route op z'n telefoon, en die hoort dan in zijn hoortoestel: links of rechts af en de nummers van de knooppunten. Maar daar ik nooit veel vertrouwen heb in techniek, schrijf ik de knooppunten op een papiertje. Beter mee verlegen dan om verlegen, zeg ik dan.

Maar voor we vertrekken, gaat Mart nog even eitjes halen bij de boer hier verderop, dan nemen we gebakken eitjes mee op brood. Enfin, Mart op stap, en het duurde maar, ik was inmiddels al helemaal klaar, gedoucht, eten en drinken al zoveel mogelijk klaar, toen hij zeker en uur later aan kwam, mèt eitjes! Moesten de kippen nog leggen of zo? Nee, maar de boer was aan het melken, en daar moest ik op wachten, want zijn vrouw is overleden, dus hij doet alles nu alleen, hij melkt nog 10 koeien, beetje voor z'n plezier eigenlijk. Die Mart, hij weet inmiddels meer van de bewoners hier dan het plaatselijke suffertje! Maar na het bakken van de eitjes konden we dan toch op stap.

Nou, dat briefje bleek een goed idee te zijn geweest, want: 1, Mart verstond door alle wind, toch niet zo goed wat de telefoon zei. 2 De telefoon zat in zijn broekzak, die werd een beetje warm 3 Omdat ie in de broekzak zat, was de navigatie ook niet je van het, links als het rechts moest zijn bijv. Enfin, telefoon dus uit, en verder gereden met het nummerpapiertje in de broekzak. We zijn precies gekomen waar we wezen wilden!

De route voerde voor het grootste gedeelte door de achtertuin van Pieter en Margriet. Kennelijk was er genoeg belastinggeld, om ons heenfietspad te vernieuwen, we werden er blij van dat er zo iets nuttigs met ons belastinggeld was gedaan. Helaas bleken de terugfietspaden nog niet te zijn gedaan, en ook was er geen geld voor bankjes, zegge en schrijve 1 bankje op de hele route. Pieter kan een brief van ons verwachten!

In Elspeet langs de Plus voor komkommer en wat appels. Ze hebben daar appels die evelina heten, dus je begrijpt, dat ik daar wat van heb meegenomen!

In Vaassen hebben we het kasteel de Cannenburch bezocht, de buitenkant althans, en dan met name de moestuin, die is schitterend! Kopje koffie en thee gedronken in het koetshuis. Het was inmiddels zo zonnig, dat de truien uit gingen, en de zonnebrillen op. Dat hadden we natuurlijk niet moeten doen, een half uur later konden de brillen weer af en de truien aan!

Door Vaassen heen, met een stop bij de kringloop, waar ik nog wat leuke dingen kocht, richting Apeldoorn. Het fietspad waar we over reden was een voormalige spoorlijn, Zwolle-Dieren, prima fietsen, mooi vlak en lange rechte stukken.

Even voor Apeldoorn weer de bossen van het kroondomein in. Laten we daar nou ook nog 2 wilde zwijnen spotten! De weg ging grotendeels neerwaards, zodat we goed opschoten. Kennelijk waren we op de heenweg flink omhoog gegaan, maar zeer geleidelijk, we hadden er niet veel last van.

In Garderen stond de viskar bij de Coop, i.p.v. een ijsje, hebben we lekker een bakje kibbeling genomen als 4-uursnack. Toen op tempo naar de Bosrand, want het begint steeds harder te waaien, de vraag is of we het droog gaan houden!

Zo meteen ons laatste warme maaltje hier maken. Morgen alles aan kant en dan dus nog lekker fietsen.

Voor de lezers misschien een wat saaie vakantie dit keer, er zijn tot op heden geen rare dingen gebeurd, en ook hebben we de hele week niets te klagen gehad over het weer. Kortom, zo zou je iedere vakantie moeten hebben! Morgenavond volgt nog het laatste verslag, wie weet zien we morgen nog herten.