De laatste dag!

Wat als een heerlijke dag begon, is geëindigd in een rare dag, maar alles is gelukkig goed afgelopen.

Wij waren bezig met een rondje Voorthuizen, Nijkerk en dan met een mooie route terug.

In Nijkerk de fiets bij de plaatselijke bakker aan de lader gehangen en op naar de eerste cache, een kleine multi in een parkje. Na deze te hebben opgelost, wilde ik graag even in de plaatselijke Noppes gaan kijken, die naast het parkje lag. Martin wilde liever buiten op een bankje wachten.

Na mijn aankopen te hebben geshowd, gingen we onderweg naar de fiets en de volgende cache.

Martin gaf aan dat hij zich niet lekker voelde. Ik kon nog net de camera en GPS pakken, voor hij in elkaar zakte. Ik kon hem met mijn schouder tegen de muur overeind houden, en er schoten gelijk allerlei mensen te hulp. Iemand belde 112, en de hele molen ging draaien. We eindigden in Amersfoort op de spoed eisende hulp. Onderzoek volgde, verdenking lichte beroerte en 24 uur observatie, in de andere locatie van het ziekenhuis op de stroke afdeling.

Weer in een ambulance, en nadat Martin was geïnstalleerd, ben ik gaan nadenken over het logistieke probleem: wij in Amersfoort, geen idee waar precies, fiets in Nijkerk, auto plus aanhanger in Garderen., en ik geen slaapplaats! Als eerste de bakker gebeld, om te zeggen dat de fiets nog even bleef staan. Ze waren al door de politie ingelicht wat er was gebeurd, voordat de ambulance wegreed uit Nijkerk, kwam er namelijk een agent vragen, of hij nog iets voor ons kon doen.

Daarna de camping gebeld, om te zeggen wat er aan de hand was. Die waren gelijk bereid om even de fiets op te halen voor ons, ze moesten toch naar Nijkerk op visite. Dus dat was al een probleem opgelost.

Vervolgens aan de zuster gevraagd, of er een hotel in de buurt was. Welnee joh, je mag hier wel slapen, we hebben wel een kamer met bed, bad en wc voor je. Nou, dat was een hele opluchting, fijn om dichtbij Martin te kunnen blijven.

Ik kreeg een operatiehemd als ponnetje, want we hadden natuurlijk niets bij ons! Wegwerp tandenborstel waren er ook, en ik mocht gewoon mee eten. Wat zijn alle mensen lief voor ons geweest, en wat doet dat een mens goed.

Mart is de nacht goed doorgekomen, moest \'s morgens nuchter geprikt, maar ze kwamen gelukkig vroeg. Infuus mocht alvast afgekoppeld, en na het ontbijt lekker douchen. Zuster Eveline kon mooi haar mannetje helpen, dat scheelde de zuster weer werk.

Toen was het wachten op de neuroloog, die gelukkig op de al door de zuster voorspelde tijd van 11 uur kwam. Na nog wat testjes werd Martin goed genoeg bevonden voor de trip naar huis, maandag via de huisarts nog wat onderzoeken regelen, maar dat kan dan hier in de buurt gelukkig. (Wel uiteraard aan de medicijnen, maar dat verkleind de kans op een volgende beroerte, gezond eten en leven doen we al, gestopt met roken is Mart ook al, dus we hopen op het beste.)

Op advies van de zuster nog even daar geluncht, en toen met de taxi naar Garderen. Daar warm onthaald door Bram en Ria, wat drinken, fiets op de kar en naar huis!!

Mart ligt lekker in eigen bed te slapen inmiddels, en ik ben tussen het verhalen schrijven door aan het opruimen en wassen. Floris heeft de poes al teruggebracht, die is haar huis aan het verkennen.

Ondanks dat dit natuurlijk een enorme schrik is, hebben we een hele mooie week in Garderen gehad, Martin moet nu gewoon de tijd nemen om rustig op te knappen en dan moeten we in principe het normale leven weer op kunnen pakken.

Jullie allemaal bedankt voor het “meereizen” en ik zou zeggen tot de volgende reismee, die begin september zal zijn.